Fólk

Það er ótrúlegt hve mörgum maður kynnist í þessu ferðalagi og þá tel ég ekki með þá hundruði Indverja á degi hverjum sem tala við mig af fyrra bragði til þess að fá mig til að kaupa eitthvað.

Beinið í nefinu mínu vex og dafnar með degi hverjum, en oft er þó hægt að komast hjá því að reyna á það með því að skipta um umræðuefni eða snúa sölutilboði upp í grín. Fólk þolir þetta áreiti auðvitað misvel og sumir verða fljótt neikvæðir gagnvart þessu öllu saman og byrja óþarfa dónaskap. Ég fann það svo sjálfur, einn daginn sem ég var ósofinn, að maður er ekki alltaf jafn vel upp lagður til þess að þola þennan þrýsting. Þennan dag fór ,,einkahjólstjórinn” minn með mig í hvert umsátrið á fætur öðru (en ég hafði samið um lægra verð við hann gegn því að ég skoðaði búðir að hans vali). Í eitt skipti þann dag bað ég um að fá að fara í friði af því gefnu að ég setti mynd á myndasíðuna mína sem minnist á nafn verslunarinnar sem ég var í. Á þessum stað hafði að-því-er-virtist-fræðslufulltrúi-marmarafyrirtækis frætt mig um marmara og ,,steina innsetningu" (e. marble inlay work) í nokkurn tíma áður en ég var allt í einu sestur í sófa með tebolla í hönd í kjallara fullum að rándýrum marmaragersemum.

Til að komast af í harðri samkeppni verður fátækur Indverji auðvitað að taka af skarið. Einum Indverja man ég eftir sem bauðst til að hjálpa mér og Pierre (Kanadamanni) án þess að vilja neitt í staðin (og svo bauðst hann afsökunar á að hafa truflað okkur). Þessi Indverji telst líklegast til ,,millistéttar” en bakpokatúristi eins og ég sé töluvert fleiri fátæka Indverja á degi hverjum a.m.k. á þessum túristaslóðum sem ég hef verið á hingað til (skrifað á undan Pushkar).

Ég minntist á fólk sem maður kynnist. Hér er gífurlega auðvelt að kynnast fólki og þá kanski sérstaklega fyrir þá sem eru stakir eins og ég. Ég hef kynnst fólki á kaffihúsum, veitingastöðum, rútu, lest, hóteli svo eitthvað sé nefnt.
Þeir sem ég hef mest verið með er drengurinn frá Kasmír, Kanadamaðurinn Pierre, Þjóðverjinn Frank og nú Ástralinn Rick.

Áhugaverðir molar úr samræðum mínum við fólk

Þjóðverjinn Frank er kokkur sem hefur ferðast um allan heim. Hann hefur til dæmis frætt ekvadóríska (?) trukkabílstjóra um hvernig börnin verða til og gaf a.m.k. einum þeirra, átta barna föður (sem hafði misst 5 börn), smokk að skilnaðargjöf. Í Ekvador fordæmir kaþólska kirkjan getnaðarvarnir og setur sig gegn kynfræðslu eftir því sem ég kemst næst (og þetta er sjálfsagt ekki einsdæmi í suður-Ameríku).

Amerísk stúlka sem hafði verið á ferðalagi í 7 mánuði þegar ég hitti hana í Delhi sagði mér að af þeim löndum/landsvæðum sem hún hafi heimsótt væru Pakistan, Tíbet og Síbería í uppáhaldi. Hún sagði mér jafnframt að hún hafi ekki lent í leiðindum tengdum utanríkisstefnu Bandaríkjanna fyrr en hún kom til Pakistan en þá reifst hún við Pakistana sem var heillaður af George Bush og stefnumálum hans.

Indverskur hermaður sem gætti Taj Mahal hafði áhuga á klósettpappírsnotkun Evrópubúa. Hér í Indlandi eru vatnskranar í hnéhæð hjá hverju klósetti sem sparar heimamönnum pappírinn. Hermaðurinn sagðist sjálfur nota smjör (e. butter) en þó er ég ekki viss um að hann hafi skilið hvað hann var að segja. Ég hef æft mig í að borða með höndunum og gengur bærilega að nota hægri höndina (þ.e. ekki ,,smjörklísturshöndina”) aðeins við allar snertingar á mat eða fólki.