Adam var einn í paradís....og þá fór rafmagnið af ,,pleisinu".

Rafmagnsvandamál virðast hrjá nánast allar borgir Indlands. Stærri fyrirtæki eiga olíuknúnar vélar sem settar eru í gang í þau fjölmörgu skipti sem rafmagn fer af borgunum.

Í morgun vaknaði ég í ískaldri rútu í Ajmer. Eftir nokkra frábæra tebolla komst ég allur í gang og hóf skoðun á mosku þar í bæ. Ég sá nánast enga túrista í þessari hálfrar milljón manna borg og í bókhaldi moskunnar virtist ég hafa verið eini túristinn þar í 2 daga. Að sjálfsögðu fékk ég óskipta athygli þar.
Eftir morgunverð á rafmagnslausum veitingastað hélt ég áfram til Pushkar, paradísarinnar sem ég er í nú. Paradísin er kannski frábrugðin öðrum paradísum að því leiti að hér eru ágengar sígaunagleðikonur. Pushkar er 15.000 manna pílgrímabær í Rajasthan sem umkringir lítið vatn. Bærinn er svo umkringdur af fjöllum, eyðimörk og auðn. Bærinn er ótrúlega fallegur og stemningin hér er allt öðruvísi en á fyrri viðkomustöðum. Hér er allt að því hægt að snerta vörur í búð án þess að sölumaður verði rúppíu spenntur! Vatnið er talið heilagt af hindúum en þeir baða sig í vatninu og/eða taka vatn með sér heim til að þvo sér upp úr. Hótelið sem ég gisti á er fjölskyldufyrirtæki en það hefur eitt besta útsýnið yfir vatnið í bænum. Reglulega fara kvennmenn fjölskyldunnar með möntrur á þakinu hjá okkur túristunum. Apar, götuhundar, ótal dúfur og auðvitað kýr, lifa innan bæjarmarkanna. Þegar ég kom til Pushkar var kyrrðin sem einkennir staðinn (í samanburði við aðra staði) augljós. Í Pushkar er áfengi og kjöt algjörlega bannað, svo það lítur út fyrir að ég verði grænmetisæta, a.m.k. þangað til eftir flugdrekahátíðina sem verður hér á morgun. Annars getur verið að ég ,,festist” hér eins og sumir aðrir túristar og dvelji hér lengur.

Í ferð minni hefur það aldrei komið fyrir að indverskur kvennmaður kemur til mín að fyrra bragði og heilsar upp á mig. Ég var því svolítið hissa þegar tvær ungar konur komu til mín og ástralsks ferðafélaga míns til að heilsa upp á okkur. Fljótlega varð ljóst að þær höfðu áhuga á peningunum okkar. Eftir að hafa losnað frá þeim hitti ég aðrar áhugasamar ungar konur og tók í höndina á einni þeirra sem greip mig þéttingsfast og sleppti ekki. Fljótlega dró hún upp túbu með brúnu efni og fór að teikna blóm í höndina á mér sem varð ekki beint fallegt sökum þess að ég streittist á móti. Fyrir ógreiðann vildi hún svo fá greiðslu fyrir sem hún fékk auðvitað ekki, þrátt fyrir allt þrasið.

Um kvöldið fórum við ástralinn í einhverskonar túristasamkomu í bakgarði húss hér í bænum. Þar dönsuðu sígaunakonur skemmtilega dansa við lifandi tónlist í kringum varðeld og plötuðu stundum túristana í dansinn líka. Góð skemmtun! Varðandi gleðikonurnar sem ég minntist á: Sígaunakonur hafa aldrei boðið mér blíðu sína, enda hrökklast ég oftast undan ágengi þeirra. Þrír íbúar bæjarins hafa hins vegar talað um þetta og beðið mig að passa mig á þeim sem eru hér á aðalgötu bæjarins. Nokkrar þeirra voru þó í garðskemmtuninni í gærkvöldi og voru ekki í peningaleit eða viðskiptum að neinu tagi.

Í Pushkar eru mörg Hindúahof. Sum þeirra eru við vatnið, önnur upp á fellunum/fjöllunum hér í kring og enn önnur í hjól-færi einhversstaðar úti í auðninni.

Mig hlakkar til flugdrekahátíðarinnar á morgun.
(Sjá einnig greinina ,,Fólk" sem birtist einhverra hluta vegna fyrir neðan tilkynninguna um nýjar myndir frá í gær).